Na drie jaren vakantie gevierd te hebben in Zuidoost Azië ben ik nu van donderdag 23 augustus tot en met vrijdag 7 september 2012 voor de zesde keer op fietsvakantie geweest in Europa.

Evenals de vorige vijf keren heb ik een groepsreis bij Aktiva Tours te Valkenswaard geboekt. Deze keer was de regio Dordogne gelegen in het zuidwestelijke deel van Frankrijk de bestemming. Aldaar heb ik samen met mijn medereisgenoten Michaël en Ted en onze reisleidster Mique ruim twee weken met veel plezier gefietst. Daarvoor wil ik hen hartelijk bedanken.

Zoals jullie hiervoor konden lezen was het maar een kleine groep. Dit komt doordat drie medereisgenoten niet zijn komen opdagen. Hierover is in mijn reisverslag meer te lezen.

We zijn met het vliegtuig naar Bergerac gevlogen om daarna te overnachten op de campings in Bergerac, Vergt, Montignac, Sarlat-la-Canéda, Belvès, Villeréal, Eymet om daarna weer te eindigen in Bergerac.

Hierna kunt u mijn belevenissen lezen zoals ik, en in vele gevallen wij, gedurende deze 16 dagen hebben meegemaakt.

Vanmorgen ben ik om half acht met de trein vertrokken naar de luchthaven van Rotterdam. Vroeger werden we met een (nacht)pendelbus vanuit Weert naar de bestemming gebracht. Tegenwoordig gaan de meeste reizen per vliegtuig. Dit is wel zo comfortabel.

Na het inchecken was het de beurt voor de controle van de handbagage en andere voorwerpen. Ineens werd deze controle stilgelegd. Iedereen moest een aantal meters achteruit. Ik was net de controle gepasseerd, echter mijn handbagage moest nog door de scanner en de waardevolle bezittingen lagen nog op de band. Er bleek iemand voor mij vishengels en enkele bijbehorende onderdelen in de handbagage te hebben die ook als steekwapen te gebruiken zijn. De particuliere beveiliging haalde de Marechaussee erbij. De ongelukkige persoon moest met de Marechaussee mee en had de keus uit vrijwillige afgifte of anders werden de onderdelen in beslag genomen. Na ruim tien minuten ging de controle verder en kreeg ik al mijn spullen weer.

Om 12.50 uur gingen we met Transavia de lucht in om vervolgens na anderhalf uur te landen in Bergerac. Bergerac ligt circa 100 km ten oosten van Bordeaux. Opvallend bij de landing was dat vele bewoners in de omliggende dorpen allemaal een klein privé zwembad hebben.

In Bergerac scheen de zon en was het 30°C.

Nadat we op het vliegveld de bagage van de hele korte bagageband hebben gehaald werden we opgewacht door onze reisleider Mique. Voorts ontmoette ik mijn medereizigers Michaël en Ted. Een vierde persoon bleek onvindbaar. Voorts zullen er nog twee dames komen met de eigen auto.

Daarna zijn we met een taxi naar de camping gebracht waar we gezellig hebben gepraat en gepuzzeld.

’s Avonds heeft Ted gekookt voor Mique en mij. Michaël heeft zelf gegeten. Na de afwas hebben we nog verder gesproken. Het blijkt dat we alle 3 al vele fietsvakanties hebben meegemaakt bij Aktiva Tours. Voor Mique was daardoor de introductie een eitje met deze 3 ervaren heren.

Van de niet opgekomen mannelijke persoon en de twee dames hebben we helemaal niets gehoord. Aan het einde van de avond haalde de wind aan en regende het circa drie minuten. Echter wij zaten onder de bomen, dus zaten wij goed. Voornoemde gaf wel een lekkere verkoeling voor de komende nacht.

Vandaag is de eerste fietsdag. Deze gaat van Bergerac naar Vergt. Op papier is dit één van de langste routes, namelijk 60 km, maar of dat ook zo is??

De route ging door een aantal kleine dorpen. Als ze geen verkeersdrempels hadden aangelegd, dan had je niet in de gaten dat je door een dorp fietste. Wel viel op dat vele dorpjes nog een telefooncel hebben.

De route ging meestal over rustige wegen en de omgeving werd steeds bosrijker. Het was een beetje heuvelachtig. Van heel hoge heuvels en diepe dalen was nog geen sprake. In Villamblard hebben Ted en ik wat eten bij een plaatselijke Patisserie (bakker) gekocht. Er waren verder weinig tot geen winkels en cafés onderweg. Vlak bij de camping hebben Ted en ik nog even bij het restaurantje “La Guinguette” gezeten. Dit restaurantje is gelegen aan een meer genaamd “Lac de Neufont” waar in het begin niemand aan het zwemmen was. Pas later waagden een aantal kinderen om te water te gaan.

Vervolgens naar de camping om de tenten op te bouwen. Voorts had Mique nieuws over de vermisten. De heer die nog moest komen, komt mogelijk morgen met de TGV of maandag met het vliegtuig. De dames zijn nog steeds vermist. Misschien een nieuwe uitdaging voor Peter R. de Vries. De route bleek achteraf maar 52 km te zijn.

Vandaag was het bewolkt weer met soms een beetje zon en een enkele drup regen en maximaal 25°C. Ideaal fietsweer.

’s Avonds met de hele groep gegeten in het restaurantje “La Guinguette” bij het meer “Lac de Neufont” waar ik Canard (eend) misschien voor de eerste keer heb gegeten. In het meer werd door een enkeling gevist. Voorts waren er jongeren van een plaatselijke sportvereniging op het strand aan het trainen.

Vanochtend begon het te regenen. Daardoor hebben we in het busje ontbeten. Dan heeft een kleine groep ook voordelen. Voorts blijven we nog een nacht op deze camping zodat we ook de tent niet hoeven af te breken in de regen.

Om 10.45 uur zijn Mieke, Ted en ik gaan fietsen. Op de camping leek het nog te regenen. Dit kwam omdat we onder de bomen stonden. Maar buiten de camping was het al droog. We zijn via se plaatsen Les Guilloux, Breuilh en Église-Neuve-de Vergt naar Rossignol gefietst alwaar we koffie hebbengedronken. Op de kaart blijkt Rossignol een dorp te zijn. Maar in de praktijk is het niet meer dan een kruispunt met een restaurant.

Onderweg hadden we enkele heerlijke beklimmingen. Ze waren steiler dan gisteren, maar goed te doen. De omgeving was mooier dan gisteren. Deze was nu veel minder bosrijk, dus we konden veel meer zien. In deze regio worden vele aardbeien in ronde plastic kassen geteeld. Het gebied staat hierom bekend.

Daarna zijn we doorgefietst naar Coursac waar we toch wat van de bedachte route zijn afgeweken. In de omgeving van Coulounieix-Chamiers hebben we gegeten. Het plan was om door te fietsen naar Perigueux. Echter gezien de tijd hebben we Perigueux toch maar links laten liggen. Via de D8 (te vergelijken met een rustige N-weg in Nederland) zijn we teruggefietst naar Vergt. De eerste acht kilometer was langzaam stijgend en daarna 7 kilometer dalend.

In Vergt hebben we bij de Spar boodschappen gedaan voor vanavond.

Dit was een mooiere route dan gisteren. Totaal 60 km gefietst.

’s Avonds hebben Mieke, Ted en ik weer gezamenlijk bij de tent gegeten. Na het eten kwam Michaël ook terug. Hij was wel in Perigueux geweest.

Het was de tweede avond achter elkaar dat het sterk afkoelde en dat we daardoor een warm vest moesten aantrekken.

Het departement Dordogne wordt in vier gebieden/streken onderverdeeld, namelijk:

Groene deel: is gelegen in het noorden met als centrum de stad Nontron. Het is herkenbaar door de vele bosgebieden met weinig bewoning. Voorts zijn er vele waterwegen in dit gebied. Door de relatief hoge neerslag is de omgeving groen.

Witte deel: is gelegen in het noordwesten met als centrum Perigueux. Het wordt gekenmerkt door de kalkachtige krijtgrond en de plaatselijke witte steensoort te midden van grote bossen.

Zwarte deel: is gelegen in het oosten met als centrum Sarlat-la-Canéda. Wordt doormidden gesneden door de rivieren Dordogne en Vézère en dankt zijn naam aan de vele bossen met veel steeneiken met een dicht en donker blad. Voorts zijn er vele zwarte truffels te vinden.

Paarse deel: is gelegen in het zuidwesten met als centrum Bergerac. De streek is genoemd naar de druivenbladeren die in de herfst rood-paars kleuren. Dit is een echt wijngebied.

Vandaag staat route twee op het programma. Deze gaat van Vergt naar Montignac. Ook een afstand van ongeveer 60 km en deze keer is dat echt zo. Montignac ligt al aardig oostwaarts op de route. Het was weer een mooie heuvelachtige omgeving. Zo nu en dan een klim en dan weer afdalen. In de regio wordt veel graan, mais, zonnebloemen en gewassen in kassen verbouwd zoals aardbeien en tomaten. Ook waren er enkele grote velden met netten eroverheen. In Nederland wordt dit gedaan om vogelvraatschade te voorkomen. Maar hier werden honderden fazanten gehouden.

Onderweg nog een aantal steengroeves gezien.

Voorts zagen we diverse jagers. Zij hebben allemaal een oranje veiligheidsvest aan zodat ze elkaar kunnen zien. Het gebeurt nog al eens dat ze elkaar raken. Ted, Mique en ik hebben gegeten in Plazac. Daarna volgde een relatief steile beklimming. Echter vergeleken met Andalusië, Toscane/Umbrië en Noord Portugal stelt dit niets voor. Daar kwamen we regelmatig boven de 1.000 meter. Maar nu is 300 meter al een hele hoogte. Daarna nog 5-6 km langs de rivier de Vézère gefietst.

Hier kun je stroomafwaarts onder meer kanovaren. Echter het waterpeil is niet al te hoog. Dat je zult zelf wel mee moeten peddelen. Daarna aangekomen op de camping in Montignac. Alwaar we achter de tralies zijn geplaatst met uitzicht op het plaatselijke rugbyveld.

Vandaag was de eerste dag dat ik mij ingesmeerd heb met zonnebrand. ’s Ochtends en ’s avonds was de lucht blauw en wolkeloos. Overdag was er zo nu en dan enige bewolking. Dit was het weer wat ik mij had voorgesteld. De temperatuur was goed te doen met circa 25°C.

’s Avonds op de camping met z’n allen een gevulde soep en salade gegeten. Voorts was er een speciale gast uit Nederland die met ons heeft meegegeten en nagebabbeld. Ook vanavond werd het weer fris onder een strak heldere sterrenhemel. Dus het werd weer tijd voor een warm vest.

Gisterochtend was het 9°C. Ook nu was het geen graad warmer. Vandaag is Ted jarig. Namens de groep hebben we hem een kleinigheidje overhandigd in de vorm van een kalender voor volgend jaar met afbeeldingen van diverse gebouwen uit een aantal steden uit de Dordogne.

Ted en ik hebben eerst een deel van de route van gisteren in zuidwestelijke richting tot aan de brug bij Thonac teruggefietst. Daarna zijn we aan de zuidkant van de rivier gebleven en via Sergeac doorgefietst naar La Roque Saint-Christophe waar we koffie hebben gedronken. In La Roque Saint-Christophe is een grote rots met rots woningen waar veel toeristen op afkomen. We hebben het zelf niet bezocht maar we zijn wel langs de één kilometer lange en tachtig meter hoge rotswand gefietst. Door eeuwenlange erosie ontstonden schuilplaatsen in de rotsen, die door de eerste bewoners veelvuldig is gebruikt. Aan de andere kant van de weg hadden we nog uitzicht op de rivier de Vézère. Via de D706 (redelijk drukke weg) in zuidwestelijke richting doorgefietst naar Les Eyzies-de-Tayac-Sireuil. Daarna in oostelijke richting via de D48 naar Tamniès. De laatste 1 a 2 km moest in het kleinste verzet vanwege de stijging. Tamniès ligt namelijk op een heuvel. In Tamniès zouden we gaan lunchen maar het restaurant was dicht. Dan maar elk drie sultana koekjes genomen waarop we dit ommetje hebben kunnen volbrengen.

Daarna in noordelijke richting via de plaatsen La Cougerie, La Chapelle-Aubariel, en Lascaux teruggekomen in Montignac waar we ruim na drieën de lunch in de Spar supermarkt hebben gekocht om deze op de camping op te eten.

Het was een mooie heuvelachtige route, totaal 58 km lang. In het dal tussen Les Eyzies-de-Tayac-Sireuil en Tamniès langs de rivier de Beune was de omgeving nog heel groen.

Het was de hele dag zonnig zonder bewolking en een graad of 30. Dit was bij het insmeren vanochtend met zonnebrandcrème nog niet het geval. Toen had ik het kippenvel nog op de armen en benen.

Van de ontbrekende groepsleden ontbreekt nog ieder spoor. Tijd voor een Amber Alert?? Vanavond zijn we naar de markt vlakbij de camping uit eten geweest. Deze markt is alleen in de maanden juli en augustus. Rondom het plein staan allemaal eettentjes met verschillende gerechten.

In het midden van het plein staan drie lange rijen tafels met banken waar iedereen het gekochte eten gaat opeten. Ook onze speciale gast uit Nederland met een tweede woning in Frankrijk was weer aanwezig.

Vandaag verlaten we Montignac en gaan voor de derde route op naar Sarlat-la-Canéda. Afgelopen nacht heeft het wat geregend. Het was ook minder koud dan de twee nachten/ochtenden hiervoor. Vanochtend was het eerst nog wat bewolkt. Maar toen we gingen fietsen scheen de zon alweer volop en was de lucht weer blauw. Het was tussen de 25 en 30°C vanmiddag. Daar is niets mis mee en er valt nog prima te fietsen. We hebben vandaag maar 40 km gefietst. De snelste route van Montignac naar Sarlat-la-Canéda is via de D704. Dit is een tweebaansweg. Wij zijn zigzaggend van ten oosten naar ten westen en dan weer naar het oosten van de D704 heen er weer gefietst. Dit hebben we nog een aantal keren herhaalt. We zijn via Le Bousquet in Saint-Amand-de-Coly aangekomen waar we een klooster hebben bezocht.

Daarna via La Chapelle-Aubariel (waar we gisteren op onze rustdag al doorheen zijn gefietst) naar Saint Geniès en Proissans om vervolgens in Sarlat-la-Canéda te arriveren waar Ted en ik in de stad hebben geluncht.

In het enige restaurant van betekenis onderweg in Proissans was na twee uur ’s middags de keuken alweer gesloten.

In Saint Geniès waren waarschijnlijk meer dan 100 schoolkinderen bezig met hun ontgroening. Op afstand hoorden we steeds een speaker. Dichterbij bleken ze allemaal op een crossfiets te zitten om mogelijk door de bossen een tocht/wedstrijd te fietsen.

In de lange winkelstraat van Sarlat-la-Canéda was het redelijk druk. Ook waren er veel Hollanders en personen uit Groot Brittannië. We kregen al opmerkingen/aanmoedigingen zoals daar heb je de stoere jongens op de Batavus fiets. Sarlat-la-Canéda is tot nog toe de grootste stad waar we zijn geweest.

Op de camping was het net als op de vorige campings al te merken dat het hoofdseizoen voorbij is. De opmerkingen bij de routebeschrijvingen zoals geleidelijk stijgend weggetje, weggetje vlak, daling, geleidelijke klim, flinke daling, afwisselend vlak en stijgend etc….. moet met vele korrels zout worden genomen. Soms valt het mee en soms valt het tegen de opmerkingen bij de beschrijving. Maar ik kom hier ook voor de heuvels. Vlakke wegen hebben we voldoende in Nederland.

Vandaag weer een rustdag, maar dat betekent niet dat je dit letterlijk moet nemen. Dat gold alleen voor de afgelopen nacht, welke de langste tot nu toe was. Vanmorgen heeft het een beetje geonweerd, echter de regen stelde weinig voor.

Ted en ik zijn vandaag naar Souillac gefietst. Eerst zijn we via de D47 vanaf de camping sterk omhoog gefietst en daarna afgedaald om vervolgens via de D47B om in Carlux te arriveren. Tot Carlux heeft Mique ook meegefietst. Zij ging vervolgens haar eigen weg om 1 of 2 tuinen te bezichtigen. Wij zijn vanuit Carlux doorgefietst naar Rouffillac waar we een koffiestop hebben gemaakt. Aldaar zijn we de Dordogne overgestoken en daarna direct links gegaan om via Saint-Julien-de-Lampon, Le Roc naar Creurac waar we weer een brug over de Dordogne probeerden te vinden die er volgens de kaart zou moeten zijn. Op een gegeven moment hebben we een weg naar links genomen, maar na circa 2 km zagen we nog geen brug. Toen teruggefietst naar het punt waar we vandaan kwamen. Daar bleek 200 meter verderop de brug te zijn zodat we via een rustige weg in Souillac aankwamen. In Souillac hebben we een klein rondje gefietst. Vervolgens lukte het na een aantal dagen om weer eens in een restaurant te lunchen. Onderweg nog een aantal tabaksvelden gezien.

De terugreis naar Sarlat-la-Canéda zijn we via een oude spoorlijn, welke nu is omgeturnd tot een fietspad teruggefietst. Dit was het eerste fietspad die we in Frankrijk hebben gezien en waarop we hebben gefietst. Vanaf Rouffillac hebben we steeds, waarschijnlijk brugpiepers, ingehaald die achtereenvolgens aan het skeeleren, (hard)lopen, een rotswand/gebouw via een touw te beklimmen en vervolgens weer aan het skeeleren waren. Waarschijnlijk waren dit kinderen van een soort CIOS opleiding. Bij een fietstunnel aan het einde van de skeelertocht waar ze moesten stoppen ging de ene naar de andere op zijn/haar smoel.

In Sarlat-la-Canéda hebben we boodschappen gedaan om vervolgens de laatste klim van circa één km te bedwingen naar de camping. Totaal 68 km gefietst vandaag. Het laagste punt was circa 90 meter en het hoogste punt circa 265 meter.

 

Vandaag staat onze vierde fietsroute op het programma. We gaan van Sarlat-la-Canéda in (zuid) westelijke richting naar Belvès. We zullen vandaag weer een aantal keren rondom de Dordogne fietsen. Ook zullen we van de route afwijken om een potentieel vakantie (huur) woning te bezichtigen in Saint-Germain-de-Belvès.

We zijn vanaf de camping eerst afgedaald naar Sarlat-la-Canéda waar we door de stad zijn gereden om door te fietsen naar Vitrac-Bourg. Hier stonden vele auto’s met Nederlandse kentekens. Hier blijkt vanavond en morgenavond in de kerk een concert te zijn van Nederlands orkest onder leiding van Ali Groen. Daarna zijn we de Dordogne overgestoken. Vervolgens op naar Cénac-et-Saint-Julien waar Ted en ik koffie hebben gedronken. Aldaar ook even bij een makelaar naar de te koop staande huizen gekeken. Het blijkt dat bij alle te koop staande huizen het energieverbruik (energielabel) is weergegeven. We hebben het middeleeuwse plaatsje Domme links laten liggen. Bij Saint-Cybranet kwamen we ons tweede fietspad in Frankrijk tegen die ons in Castelnaud bracht.

Enkele kilometers na Castelnaud hebben we de Château des Milandes (beboste omgeving) waar Joséphine Baker woonde via een steile klim bezocht.

Joséphine Baker was een musical ster uit de Verenigde Staten en ze heeft in 1947 dit prachtige kasteeltje gekocht. Ze heeft 10 jongens en 2 meisjes van verschillende nationaliteiten geadopteerd en die konden hier van een onbezorgde jeugd genieten. In het kasteel is een expositie ingericht over het leven van Joséphine Baker waarbij onder meer kostuums te zien zijn, een bibliotheek met een overzicht van het eerste deel van haar carrière. Ook is de slaapkamer en de badkamer te bezichtigen evenals de keuken, de biljartzaal en de grote eetkamer.

Buiten in het park zijn roofvogels te zien en er worden ook roofvogelshows gegeven. Dit is de moeite waard om te bezichtigen.

Daarna richting Belvès gefietst om halverwege van de route af te wijken. Mique had de route aangegeven om bij een potentiele huur vakantiewoning te komen. Echter achteraf bleek dat we te vroeg van de route zijn afgeweken.

We zijn na de twee km stijging via La Cavalerie via de D50 en vervolgens door Cladech gefietst om in Saint-Germain-de-Belvès te komen waar we de vakantiewoning hebben bekeken en druiven hebben gegeten. Ook Michaël kwam hier even later en hij had wel de juiste route gefietst.

Daarna doorgefietst naar Fongauffier om via Belvès en richting Monpazier tegen de avond op de camping te arriveren. We hadden op de camping een prachtig uitzicht over de landerijen waar vele paarden liepen. Ook op deze camping is de rust toeslagen.

Totaal 62 km gefietst vandaag.

’s Avonds hebben we met ons vieren in het campingrestaurant gegeten. Hier werkte ook een Nederlandse stagiaire. We waren in het restaurant niet de enigen, er waren toch nog meer campinggasten dan ik in eerste instantie dacht. Eten in de plaats Belvès is eigenlijk ook geen optie omdat Belvès circa 5 km van de camping vandaan ligt.

Vandaag was het weer tijd om een route in de omgeving te fietsen. Het adagium dat je evenveel klimt als daalt gaat voor deze vrije dagen volledig op. Ted en ik hebben vanaf de camping eerst de weg in zuidelijke richting vervolgd om daarna de eerste rechts te nemen richting Vielvic. Daarna via de D26 via Bouillac weer in noordelijke richting langs La Salvetat om in Cadouin uit te komen waar we hebben geluncht. In Cadouin zagen we Michaël en Mique. Na de lunch de weg in oostelijke richting genomen langs Pessel om in Urval uit te komen. En toen ging het mis.

In Urval stonden wel plaatsnamen op kruispunten rechtdoor aangegeven maar niet in noordelijke of zuidelijke richting. Dus we zijn rechtdoor gefietst zonder op de kaart te kijken (we hadden naar het zuiden gemoeten, maar ook wij bezitten de menselijke eigenschap “eigenwijsheid”).

Via wegen en plaatsen die niet op de kaart staan zijn we ten noorden van Urval uitgekomen om langs en onder het spoor door te gaan om op de D25 in Siorac uit te komen in Siorac zijn we via Rispe langs Monplaisant op de D52 gekomen om weer in Belvès te arriveren. Daar wat rondgelopen en wat lekkers bij de bakker gekocht om na 45 km weer op de camping te arriveren. Ook in Belvès Michaël en Mique nog gezien.

Er zijn zoveel kleine plaatsjes in de Dordogne dat het lijkt erop dat bijna iedere woning een eigen plaatsnaam heeft. Tussen Cadouin en Urval zijn we langs vele velden/bossen gefietst met borden erbij dat er niet op fazanten mag worden gejaagd. Maar of de Fransen zich ook houden aan het verbod? Ik niet weten. Voorts stonden er om de 50-100 meter getimmerde stoelen op circa twee meter hoogte. Het leken wel scheidsrechterstoelen.

Na twee koude avonden waarbij de lange broek en het warme vest aan moest en de koudste nacht (5 a 10°C) vertrekken we vandaag van de camping in Belvès naar Villeréal.

Wat een verschil met twee weken geleden. Twee weken geleden was de vorige groep al om 7 uur vertrokken omdat het toen 40°C zou worden. Het was ook in Nederland het warmste weekend sinds vele decennia. Bij ons was het vandaag tussen de 20 en 25°C. Ideaal fietsweer met zon en soms een beetje bewolking. Dit betekende wel dat ik/wij het kippenvel op de armen hadden tijdens de afdalingen.

De eerste 12 km naar Monpazier over de D53 was oersaai. Hier had Aktiva aan de westkant van de doorgaande weg gemakkelijk een alternatieve route kunnen bedenken. Ook al omdat er vandaag maar 40 km op het programma stond wat achteraf maar 35 km bleek te zijn. Er was daardoor voldoende tijd voor een alternatieve route. Vervolgens Monpazier bekeken en koffie op het terras gedronken. Onderweg kwamen we zo nu en dan al borden tegen dat er mogelijk een paardenwedstrijd werd gehouden. Bij de afslag naar Château Biron was er inderdaad een lange afstand wedstrijd door de regio. We kwamen/zagen diverse paarden met ruiter tegen. Daarna doorgefietst naar Biron waar een kasteel is gelegen.

Vervolgens door naar Villeréal waar op het plein een markt was, echter ze waren deze al aan het afbreken. In Villeréal een Menu du jour gegeten bestaande uit champignons in saus, entrecote met frites, crème brûlée (vanille pudding met karamel), koffie en een kwart liter rosé. Een menu du jour of plat du jour is een dagschotel en op alle dagen (behalve zondag) op vele plekken te verkrijgen. Vele werkende Fransen nuttigen deze tussen de middag en het kost overal circa 12 euro. Daarna nog een paar kilometer gefietst naar de camping.

’s Middags bij het zwembad op een ligstoel gelegen en een boek gelezen.

Ook vanavond werd het weer fris op de camping.

Op de vorige camping hadden we uitzicht op een weiland met paarden. Op deze camping hebben we uitzicht op een weiland met drie ezels. De hengst zet het volgens Mique een paar keer per dag op een brullen. We wachten af.

De FBI en CIA zijn inmiddels ingeschakeld, maar nog steeds geen spoor van de drie vermiste mede reizigers.

Vannacht een keer wakker geworden van het gebrul van de ezel. Dit is een enorm kabaal. Voor de rest valt er op de camping niets te beleven. Als er totaal 10 kampeerders zijn, dan is dat veel. Wel een aantal eekhoorns gezien.

Het is al weer een paar dagen droog en de temperatuur zal de komende dagen weer gaan stijgen richting de 30°C.

Vandaag een rondje gefietst naar Issigeac samen met Mique en Ted. De heenreis via de noordelijke variant van de D207 en D14, namelijk via de plaatsen Loys, Naresse, Born-de-Champs, Saint-Léon-d’Issigeac om daarna in Issigeac te komen waar een markt was in de diverse straten. Na over de markt te zijn gelopen hebben we aldaar ook koffie gedronken.

Op de heenreis zijn we nog een doodlopende weg in gefietst. Dit was niet met borden aangegeven. Later bleek dat Michaël ook dezelfde doodlopende weg was in gefietst.

Terug zijn we gefietst via de D14 om vervolgens een keer rechts af te slaan. Via de plaatsen Cavarc, Saint-Dizier, Doudrac en Loys zijn we weer op de camping aangekomen.

De heenreis was nog mooi heuvelachtig. Aan het begin van de route vele hazelnootboomgaarden gezien. Voorts ook een boerderij waarvan de daken van een paar grote loodsen helemaal waren bedekt met zonnepanelen. Ook had ik op de heenreis na een bocht nog bijna een aanrijding gehad met een Buizerd. De Buizerd zat in de berm. Nadat ik door een bocht was gefietst vloog de Buizerd vlak voor mijn neus weg.

De terugreis was een stuk vlakker en voorts hadden we rugwind dat betekende dat de terugreis veel korter duurde.

’s Middags bij het zwembad het boek uit de Thriller reeks Alex Cross, namelijk Cross Fire, uitgelezen. De ligstoelen bij het zwembad zijn comfortabeler dan de stoelen van Aktiva. Maar dat is ook geen reële vergelijking. ’s Avonds met z’n vieren in het enige restaurant welke open was in Villeréal gegeten. Het was hier gezellig druk. Dat kwam mede door een aantal sportploegen die vandaag hebben gesport.

Na een iets minder koude avond en nacht verlaten we onder een stralende zon Villeréal om weer verder naar de westkust te gaan en vandaag te eindigen in Eymet waar we ook twee nachten zullen verblijven.

De fietsroutes zijn in de tweede week korter dan in de eerste week. Ook zijn er minder langdurige beklimmingen.

Het eerste deel van de route hebben we gisteren op onze vrije dag ook al gefietst. Via de plaatsen Doudrac en Saint Dizier zijn we in het wat hoger gelegen Castillonnès aangekomen waar we onze gebruikelijke kop koffie hebben gedronken. Het kopje leek wel bijna op een soepkop.

Na de koffie zijn we via een heuvelachtig landschap doorgetrapt naar Lauzun alwaar geen bakker of supermarkt te vinden, die open was. Dus op naar Eymet waar we bij een bakker een paar broodjes hebben gekocht. De beide Spar supermarkten waren eveneens dicht. Tussen twaalf en twee zijn de meeste winkels in de Dordogne en misschien wel heel Frankrijk dicht. De broodjes hebben we op de camping genuttigd.

Onderweg zijn al diverse mais- en zonnebloempercelen geoogst. Bij veel pruimenpercelen lagen er heel wat pruimen op de grond.

Voorts is het opvallend dat ze in deze gebieden beregeningsinstallaties hebben van een paar honderd meter breed die om één as rondt draait. In andere gebieden zagen we meestal regenhaspels.

In de Dordogne zien we een enkele keer een melkveehouderijbedrijf. De meeste bedrijven met rundvee zijn echter vleesveebedrijven. Gezien het landschap en de kwaliteit van de grassoorten is dat ook geschikter.

Op de afdalingen gingen we vandaag minder snel naar beneden. Door de vrij krachtige westenwind werd de snelheid een stuk geremd.

De camping in Eymet is weer dichtbij c.q. in de stad gelegen. Het is maar een paar minuten lopen van het centrum. Daardoor is het op deze camping een stuk drukker dan op de vorige campings welke meerdere kilometers van de bebouwde kom waren gelegen. Er stonden vooral toeristen met campers op de camping.

Vandaag zijn Mique, Michaël en ik naar Duras, welke ten westen van Eymet is gelegen, gefietst. We zijn via de D15 naar La Sauvetat-du-Dropt en Pardaillan gefietst. Onderweg hebben we de oogst van pruimen gezien. Dit ging als volgt: Aan één kant van de boom wordt een wagen met een zeil gereden. Dit zeil wordt onder de boom geschoven. Aan de andere kant van de boom wordt een werktuig met een plaat, waarin een inham zit die om de stam wordt geschoven. Deze schuift een aantal keren tegen de boom aan, zodat de boom trilt en de pruimen vallen op het zeil. Daarna wordt het zeil omhoog gehesen en vallen de pruimen in de opvangbak.

Michaël had niet in de gaten dat we waren gestopt, dus die was doorgefietst.

In Pardaillan moesten we rechtsaf, maar we zijn linksaf gegaan om op de D668 te komen. Bij Auriac-sur-Dropt zijn we weer van de gele weg afgegaan om via Navarre in Duras te eindigen. In Duras hebben we Michaël weer ontmoet. Met z’n drieën hebben we het kasteel “Château de Duras” aldaar bezocht.

Dit kasteel is gebouwd tussen de 12^e tot 18^e eeuw welke tegenwoordig als historisch monument is aangewezen. Het kasteel was het voormalige verblijf van de hertogen van Duras. In het kasteel zijn onder meer de bakkerij, de keuken, de geheime zaal, enkele waterputten, de zaal van de Drie Maarschalken, de eetplaats met het terras te bezichtigen.

Daarnaast kan de top van de toren worden beklommen met een schitterend uitzicht over de vallei Dropt.

Tijdens de honderdjarige oorlog (1337-1453) was dit kasteel een onneembare vesting. In 1969 is het kasteel gekocht door de gemeente voor heel weinig geld. Echter de restauratie daarna heeft vele miljoenen euro’s gekost.

Daarna hebben we met z’n drieën uitgebreid geluncht in Duras. Met pap in de benen of was het toch de rode wijn, via de D668 teruggefietst naar Allemans-du-Dropt alwaar in de kerk allemaal fresco’s uit de 15^e en 16^e eeuw zijn te bezichtigen. Deze fresco’s zijn in 1935 herontdekt en zijn nu grotendeels gerestaureerd en ze vertegenwoordigen verschillende episoden uit de bijbel zoals de kruisiging en de opstanding. Daarna via La Sauvetat-du-Dropt teruggefietst naar de camping.

Vandaag ongeveer 50 km gefietst. Dit is geschat. Op andere dagen was Ted mee en Ted heeft een GPS apparaat die exact bijhoudt hoeveel km, snelheid, tijd, hoogtes etc.. we hebben gefietst.

’s Avonds hebben we bij de Italiaan aan het plein met z’n allen gegeten. De hele avond staan er mensen in de rij te wachten op een lege tafel. Dit schijnt iedere dag zo te zijn.

Vandaag staat de laatste verplichte route op het programma. Deze gaat van Eymet terug naar de eerste camping aan de Dordogne te Bergerac waar we twee weken geleden aan deze reis zijn begonnen.

De laatste nachten zijn minder koud en overdag komt er steeds 1 a 2 graden Celsius bij. Het was vandaag alweer ruim 25°C met volop zon. Bergerac ligt ten noorden van Eymet. We gaan eerst aan de westkant van de snelweg D933 om later naar de oostkant te gaan. Via Sainte Eulalie, Sainte Innocence kwamen we aan is Sigoulès. Aldaar in het enige café/restaurant koffie gedronken. Ze waren hier alweer druk bezig met het dekken van de vele tafels voor de lunch. Daarna via Pomport doorgefietst naar Monbazillac.

In het begin van de route was de omgeving nogal kaal. De meeste gewassen waren al geoogst. Later op de route kwamen we in het echte wijngebied van Bergerac terecht.

Bergerac staat vooral bekend om de rode, droge witte, rosé en de zoete witte wijn.

 

In Monbazillac hebben we met z’n allen geluncht in een restaurant. Aldaar kwam ik mijn nickname “GoJo” op de WC tegen. GoJo is een wereldwijde producent van producten voor de gezondheid en hygiëne van de huid voor locaties buitenshuis. Waaronder dus handzeep.

 

In Monbazillac staat ook een kasteel. Deze hebben we na de genoten lunch alleen van buiten bezichtigd. Dit omdat Mique voor ons een wijnproeverij heeft georganiseerd in Ribagnac bij wijnboerderij “Château Tour des Gendres”. Vanuit Monbazillac zijn we weer een km of zes naar het zuiden gefietst. Na de wijnproeverij zijn we via de dorpen Bouniagues en Labadie weer in Monbazillac aangekomen en hebben de officiële route weer gevolgd.

Daarna zijn we afgedaald naar Bergerac waar ik in het centrum mijn vaste souvenir heb gekocht. Een bordje/tegeltje met een afbeelding van de omgeving erop. Daarna vanuit het centrum terug naar de Dordogne gefietst. Onze camping ligt aan de Dordogne in het zuidwesten van Bergerac. Dat met een blik naar de zon wist ik welke kant ik vanuit het centrum moest fietsen. Vlak bij de camping zaten de overige groepsleden op een terras, dat na een biertje zijn we op de camping aangekomen waar al weer redelijk veel campers stonden.

Vandaag hebben we 50 km gefietst.

 

Vandaag staat route 14 op het programma. Deze gaat van Bergerac naar het oostelijker gelegen Lalinde. Lalinde is ook aan de Dordogne gelegen. De heenreis zijn Mique, Ted en ik vooral ten zuiden van de Dordogne gefietst via de D19 en de D37 langs de plaatsen Cours-de-Pile, Saint-Agne (hier heeft Ted een waterkrachtcentrale in de Dordogne gezien en ons tijdelijk verlaten), Varennes en Couze-et-Saint-Front. In Couze-et-Saint-Front zijn we de Dordogne overgestoken langs een klein watertje. Deze weg is nu bijna alleen bestemd voor fietsers. Op de kaart is hij ook als groene weg aangegeven. Daarna in Lalinde aangekomen waar een markt was, echter deze waren ze al aan het opruimen. Aldaar hebben we biefstuk met patat en salade gegeten op het overdekte marktplein. We waren hier niet de enigen. Het eten wordt bereid op een bovenverdieping van een restaurant. De obers moesten steeds via een ronde trap naar boven en beneden. Aangezien er veel eters waren hebben ze dit tientallen keren moeten lopen.

Op de terugweg hebben we van Lalinde tot aan Tuilières tussen de Dordogne en het kleine water (welke vroeger voor vrachtvervoer werd gebruikt) gefietst. Dit is een heerlijk rustig stil weggetje. Daarna circa 3 km langs de D660 gefietst (drukke weg) om in Mouleydier weer de Dordogne in zuidelijke richting over te steken en ongeveer dezelfde route terug te nemen naar de camping. Vlak voor Cours-de-Pile werden we weer met Ted herenigd.

Het landschap was onderweg redelijk saai. Er werd heel veel mais verbouwd.

Aan het begin van de avond hebben we Mique als dank voor haar twee weken reisleideren een Frans kookboek gegeven.

Aan alles komt een eind dus ook aan deze fietsvakantie. We moesten vanmorgen al vroeg uit de veren. Mique heeft ons om 7.45 uur naar het vliegveld van Bergerac gebracht, alwaar we van Mique afscheid hebben genomen. Mique gaat met het busje met alle fietsen en tenten en overige zaken terug naar Nederland.

Wij zijn om 9.30 uur met Transavia de lucht in gegaan om daarna even voor 11 uur weer op het vliegveld van Rotterdam te landen. Daarna weer met de trein naar huis gegaan.

We zijn de eerste dagen van de vakantie begonnen met een temperatuur van 30 graden Celsius. Daarna een dip naar 20°C met diverse koude avonden en nachten. De laatste dagen steeg de temperatuur weer richting de 30°C . We hebben maar een beetje regen gehad en dat viel dan ook nog ’s nachts of in de vroege ochtend, zodat we daar geen last van hebben gehad.

De 3 vermiste medereizigers zijn nog steeds niet boven water gekomen. Misschien wordt deze zaak over een jaar of tien heropend als een cold case zaak.


Oant sjen.